Lieve lezers,
Vandaag een blog bomvol vragen. Ik weet nu een kleine week dat ik op 18 maart de PET-scan heb en dat ik een paar dagen later op 22 maart de uitslag daarvan krijg. Ook al is de datum nog best ver weg. Hij houdt me meer bezig dan ik had verwacht.
Dinsdag 22 maart. Het is ineens een heel beladen datum geworden. Het gevoel dat ik erbij krijg is precies hetzelfde gevoel als dat ik had toen ik mijn eindexamens deed. Ik was geen uitmuntende leerling en ging er niet met de beste cijfers in, maar ik had er op het laatst wel wat extra moeite voor gedaan om toch voldoendes te kunnen halen. De uitslag kon dus zowel positief als negatief zijn. Een positieve uitslag was natuurlijk fantastisch geweest en zou een beloning zijn voor de kleine eindsprint die ik nog geprobeerd had te maken. Echter, een negatieve uitslag lag statistisch gezien meer in de lijn der verwachtingen.
In de periode tussen mijn laatste examen en de uitslag op donderdagochtend sliep ik heel erg slecht. Ik lag telkens te malen. Bang voor de waarheid die ik stiekem eigenlijk al wist. Ik had natuurlijk ook naar de antwoorden gekeken op internet. Du-huh. Toch had ik hoop!
Afijn, het bleek inderdaad valse hoop. Destijds zakte ik voor mijn eindexamens. Ook al had ik me erop voor kunnen bereiden.. Het was verschrikkelijk! Tranen met tuiten. Wat een klote-dag was dat. Stiekem had ik in mijn dromen al afscheid genomen van de middelbare school en woonde ik al op kamers in de stad waar ik zou gaan studeren. Niet dus. Ik mocht nog een jaartje langer doorleren terwijl al mijn vriendinnetjes wél gingen studeren.
Dat werd een jaar waarin ik echt alles heb gegeven. Mijn tweede kans op een diploma. Nog meer spanning dan het jaar daarvoor tijdens de examenperiode. Het was erop of eronder. Ik vergeet het nooit meer. Het telefoontje van de docent met de verlossende woorden ‘Je bent geslaagd!!!’. Ik heb staan dansen in de woonkamer en keihard gehuild van blijdschap. Het was een dag die ik nooit zal vergeten na maar liefst acht jaar middelbare school.
Ik wil even de vergelijking maken met de situatie waar ik me nu in bevind, want ik heb een beetje last van examenvrees. Ik hoop wel, maar ik durf nog niet echt te dromen. Ik ging er in oktober natuurlijk niet al te best in en ook al heb ik alles gedaan wat ik kon..Toch blijft de uitslag onzeker. Net als toen. Kanker is zo onvoorspelbaar. Het moet écht helemaal weg zijn. Geen kleine zwevende celletjes meer. Gewoon helemaal weg. Ik ben dan ook nu al enorm bezig met 22 maart, want hoe realistisch is het dat het dan helemaal weg is? Het kan opnieuw een datum worden die mijn leven zal veranderen.
Een goede uitslag betekent immers dat ik weer ‘gezond’ ben. Geen vervolgtraject meer, gewoon gezond. Net als 5 maanden geleden. Dan kan ik dus ook weer plannen maken net als vijf maanden geleden. Of toch niet? Ga ik me ook echt gezond voelen? Ga ik me dan anders voelen dan nu of duurt het weer even voordat ik eraan gewend ben zoals ook gebeurde toen ik hoorde dat ik ziek was? En wat nu als ik nog ziek ben? Hoe ga ik dan reageren? Kan ik dan zo sterk blijven? Komen er dan weer nieuwe onzekerheden bij of misschien zelfs wel bijwerkingen? Kan ik het wel aan om nog een paar maanden ‘stil’ te staan?
Hoe wil ik deze dag beleven en met wie? Wat heb ik nodig? Is het gek dat ik me er zo op voor wil bereiden? Ik heb echt 1000 en 1 vragen. Ik wil gewoon dat het bijzonder wordt. Dat ik de blijdschap of het verdriet, maar voornamelijk de ontlading kan delen met de mensen die het meest belangrijk voor me zijn. We hebben samen zo’n strijd geleverd.
Ik ben wel eens onzeker of ik me niet teveel aanstel. Of ik me die dag niet romantischer voorstel dan dat hij daadwerkelijk is? Want het is toch maar een moment.. Het besef komt toch pas later..?
Operatie Tennisbal 
We zullen zeker mer jou meeleven Daphne, 22 maart. En dat je dan ook weer bent geslaagd
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve schat, wat een mooie vergelijking….je worstelen op de middelbare school en nu je gevecht tegen deze ziekte! Op school heb je leren vechten, heb je alle tegenslagen naar je hand kunnen zetten…en dat kun je nog steeds. Houd vol, je zal er nog sterker uitkomen en weten wie er onvoorwaardelijk voor je zullen zijn en van je houden! 💖XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve Daphne
Ik duim met je mee voor een positieve uitslag. Dat heb je zeker verdiend. En anders gaan we voor de herkansing .
Heel veel sterkte de komende weken.
Liefs Toos
LikeLike
Poeh ik kan me nog niet voorstellen wat je nu doormaakt, 22 maart.. D-day. Rond diezelfde tijd heb ik ook mijn PET-scan en ik te horen of de chemo aanslaat of niet (wat ik stiekem al een beetje weet sinds gister dat die inderdaad aanslaat). Maar je gaat slagen! Je bent sterk en je kunt het. Je kan nog even nadenken hoe je het allemaal precies wilt hebben als je het nieuws gaat krijgen maar ik zou lekker doen wat jij zelf wil. Als jij er een romantisch verhaal van wilt maken dan doe je dat gewoon!
Liefs Emma
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind het een mooie vergelijking die je maakt, Daphne. De 22e maart zal voor jou en ons, los van de uitslag, een lange en stressvolle examendag worden. Als ik naar het zware proces kijk dat je deze vijf maanden hebt doorgemaakt en waar je je zo dapper doorheen hebt geworsteld, ben jij voor mij nu al ‘geslaagd met vlag en wimpel’. Je hebt je lijf volledig overgeleverd aan de artsen en alle zorg en rust gegeven die het nodig had om te herstellen. Meer kon je niet doen en dat heb je gewoon heel knap gedaan. Om nog even de vergelijking te maken met je examen, we hebben de afgelopen maanden natuurlijk al wat uitslagen en scores gehoord en die waren goed. Ik ga uit van het positieve, dus doop ik ‘examenvrees’ gewoon om in ‘examenhoop’. Ik zal er zijn op je examendag. Dikke kus.
LikeGeliked door 1 persoon